Na een paar recensies en wat andere afleiding, is het tijd om weer eens in mijn psyche te duiken. Vandaag ga ik het hebben over haast. Haast is een gevoel wat ongeveer onze hele maatschappij draaiende houdt. Alles heeft haast. Alles moet snel. Bestel snel op je snelle telefoon snel eten en je kunt snel weer door met je snelle leven. Zelfs als je de tijd hebt, voelt het alsof je haast moet hebben.
Afgelopen weekend was ik aan het wandelen. Dat doe ik graag, oprecht. Soms kijk ik er echt naar uit, maar als ik dan eenmaal uit mijn auto gestapt ben en begonnen ben met lopen valt me iets op. Ik heb haast. Ik loop snel, alsof er een trein te halen is. Maar het lopen is het doel en er is geen bestemming. Om het erger te maken heb ik een koptelefoon op mijn hoofd en ben ik eigenlijk nauwelijks gefocust op de natuur. Dan, opeens, sta ik oog in oog met een hert. Ook hij is afgeleid, maar niet door een podcast. Een heerlijk blaadje zit net buiten zijn bereik en hij ziet me veel te laat, net als ik hem. Een seconde houden we oogcontact en ik probeer heel rustig mijn telefoon te pakken voor een foto, omdat dat nou eenmaal is wat je doet als je een mooi momentje van connectie met de natuur hebt. Het hert zet het op een lopen alsof ik een jachtgeweer tevoorschijn haal en ik kan nog net zijn kont erop krijgen.
En opeens voel ik me heel slecht. Niet door het mooie hert, maar door mijn totale afwezigheid. Door mijn haast, mijn gebrek aan focus, mijn gebrek aan connectie met mijn omgeving. Of het nou een mooi bos is of een saaie wachtkamer. Ik probeer mezelf altijd zo veel mogelijk af te zonderen. Telefoon voor de ogen, koptelefoon over de oren, gedachten ergens ver weg. Het is niet ongebruikelijk tegenwoordig, maar dat maakt het niet goed.
Ik heb recent “The Wisdom of Insecurity” van Alan Watts uitgelezen en dat heeft het idee in mijn hoofd geplant dat het hele concept van denken aan iets anders dan waar je nu mee bezig bent eigenlijk de oorzaak is van ongekend veel mentale ellende. Watts suggereert dat deze gave iets puur menselijks is, dat denken aan de toekomst en het verleden en alles behalve het nu. En als ik naar mijn kat kijk zie ik dat hij gelijk heeft. Zij is niet bezig met wat ze morgen gaat doen, of over het dierenartsbezoekje in oktober, of over die keer dat ze per ongeluk uit de vensterbank viel drie weken geleden. Waarom zou ze?
Dat is een serieus goede vraag. Waarom zou je? Sinds het boek probeer ik het af en toe. Totale aanwezigheid. Dat is heel lastig, want het vereist dat je je gedachten volledig kunt focussen en dat is een vaardigheid die maar weinig mensen bezitten. Ze dwalen en ze gaan altijd naar dezelfde standaardpatronen terug. Bij mij bestaan die meestal uit vergezochte doemscenarios, oneindige herhalingen van stomme dingen die ik gedaan en gezegd heb en een somber, negatief zelfbeeld over mijn verleden en toekomst. Maar wat als ik dat even uit weet te tunen? Hoor de vogels, voel de wind, zie de kleuren van de bladeren, ervaar de wereld. Niet je fantasie over morgen of je vertekende beeld van gisteren, maar de objectieve realiteit van nu. Soms lukt dat een momentje, en dan ervaar je een bijna onbeschrijvelijk gevoel.
Watts noemt dat iets goddelijks. Iets wat niet in woorden uit te leggen is. Dat is logisch volgens hem, want woorden zijn een menselijk iets en zodra je probeert het te bewoorden ben je niet meer aanwezig in het moment. Het heeft me aan het denken gezet over hoe andere wezens de wereld ervaren. Hoe is het denkbeeld van een dier, zonder woorden? Al mijn gedachten zijn in woorden, dus wat blijft er over als je dat weghaalt? Misschien wel pure aanwezigheid in het nu. Haast is een menselijk iets. Mijn kat heeft geen haast want ze is altijd waar ze moet zijn. Haast is het gevoel van druk omdat je iets in de toekomst moet halen en de toekomst bestaat niet voor mijn kat.
Sindsdien probeer ik het wat meer, dat leven in het nu. Als ik op een wandeling ga zet ik nog steeds soms mijn koptelefoon op. Ik blijf een millennial en er zijn nou eenmaal podcasts die geluisterd moeten worden. Maar als de podcast voorbij is zet ik hem af en geniet ik van het moment. Van de vogels, de wind, de bladeren. En het is fijn. het haalt een beetje van de haast weg, van de urgentie. Het is een concept wat ik meer wil verkennen om tot een gelukkigere versie van mezelf te komen. Een versie die minder obsessief bezig is met het verleden en de toekomst en die meer geniet van zijn wandeling. Een versie van mezelf die een hert niet pas ziet als hij er tegenaan loopt. Een aanwezige, blije en ongestresste versie van mezelf.
Sommige mensen zullen me uitlachen. Ongestresst? In de huidige wereld? Ik realiseer me dat ik mezelf misschien een onmogelijke opgave heb gegeven, maar het is een strijd die ik graag aanga. Voor nu.
Recent Comments