Fast

Soms voel je je gegijzeld door een franchise. Elke keer zeg ik weer dat ik niet naar de volgende Fast&Furious ga, maar zodra het zover is sta ik gewoon weer in de rij voor een kaartje met mijn blije bakkes. Er is schaamte en er is altijd spijt, maar ik blijf het doen. Het is een combinatie van jeugdsentiment en een steeds meer vervliegende hoop dat er ooit nog een competent persoon in Hollywood besluit de serie terug naar zijn vermakelijke oorsprong te brengen. Fast X, het laatste deel in deze veel te lange serie aan betreurenswaardige vervolgen, doet dat niet.

Maar er is goed nieuws. Fast X is net wat beter dan zijn voorganger. Als je je arme oogballen hebt blootgesteld aan deel 9, dan weet je dat dat weinig zegt, maar het is toch weer een heel klein stapje in de juiste richting. X doet een heleboel dingen fout, maar in tegenstelling tot zijn voorganger gaat er af en toe, hoogstwaarschijnlijk per ongeluk, ook wat goed. Waar het fout gaat weet je waarschijnlijk al. Het script lijkt geschreven door een stel twaalfjarigen tijdens het skydiven op een overdosis speed. Vin Diesel’s karakter is op dit punt letterlijk onstervelijk en het haalt elke vorm van spanning weg. De actie is over-the-top, maar omdat er nooit twijfel is wie het gaat overleven en wie niet, voelt alles voorspelbaar. Je weet dat Dominic altijd op het laatst met zijn magische Dodge Charger uit het niets komt om de wereld te redden. En dat is exact wat er gebeurt. Elke keer weer.

Dat betekent niet dat Fast X geen visueel spektakel is. Het betekent slechts dat het visuele spektakel weinig indruk meer maakt. Het voelt oud. Dit deel hergebruikt veel dingen van een paar delen terug, zogenaamd als hommage, maar het voelt vooral als een totaal gebrek aan inspiratie. Dezelfde achtervolging op dezelfde weg met dezelfde mensen. Deja vu. Het laat zien hoe dood deze franchise is.

Jason Momoa doet zijn best als de nieuwe villain om de film nog een beetje tot leven te wekken, maar het mag niet baten. Zijn acteerwerk is top en zijn karakter is vermakelijk genoeg, maar het blijft voelen als een Aliexpress versie van Heath Ledger’s Joker. Elk karakter in deze film is een karikatuur van zichzelf en ook Momoa’s schurk komt qua diepgang niet veel verder dan De Baron van Bassie & Adriaan.

Het is jammer. Die gijzeling waar ik het over had komt vooral door goede herinneringen, en er is een heel klein momentje in Fast X waar heel even bleek dat er ergens nog een restant is van die goede oude tijd. Dominic arriveert in Rio de Janeiro en een mooie montage volgt. Dikke auto’s, mooie vrouwen, fijne muziek en een klassieke dragrace. Het is plat en het is lomp, maar dat is okay. Het is Fast&Furious zoals het hoort. Waarschijnlijk was de speed uitgewerkt en hadden de scriptschrijvers per ongeluk een goede scene geschreven voor de volgende hit, want al snel gaat het weer totaal de verkeerde kant op. Bommen, explosies en allerlei andere idioterie worden nog binnen een paar minuten weer geïntroduceerd en al snel zijn we weer op het niveau waar Dominic kinderen uit rijdende auto’s gooit met 200km/u om ze later weer op te vangen.

Ik blijf maar denken aan die scene. Het was de laatste stuiptrekking van een franchise die zo veel meer had kunnen zijn. Of eigenlijk, zoveel minder. Fast&Furious blijft maar proberen om meer te zijn dan het ooit zal zijn. Een paar mooie auto’s, wat knappe mensen en een simpel plot om de auto’s en de knappe mensen een beetje bezig te houden. Dat is alles wat je nodig hebt. Geen belachelijke cast aan anabolenjunkies, geen ruimteschepen, geen bespottelijke hackers, geen tachtig villains die de wereld willen opblazen met een overdreven gecompliceerd plan. Gewoon een paar auto’s. That’s it.

Dus helaas, Fast X is weinig meer dan een bewijs dat deze serie ten dode is opgeschreven. Hou je van actie die tegen alle natuurkundige wetten ingaat? Wordt je graag emotioneel gemanipuleerd met de dood van Paul Walker? Kijk je graag naar kale gespierde mannen die andere kale gespierde mannen slaan? Wil je Vin Diesel voor de tiende keer zien barbecuen? Dan zit je goed. Maar als je net als ik nog dat sprankeltje hoop hebt dat er misschien een beetje van die vergane glorie terug te zien is, dan kun je nog beter een kaartje voor “Fien & Teun gaan kamperen” kopen. Het zou me niks verbazen als dat script een stuk beter in elkaar zit.