Als fan van sommige bands heb je het makkelijk. Kleinere, Nederlandse bandjes kun je met een beetje geluk een paar keer per jaar zien voor een paar tientjes. Het maakt zo’n concert niet minder leuk, maar wel minder belangrijk. Bruce Springsteen is wat lastiger. Ik heb gevochten voor mijn tickets, in de barre loopgraven van Ticketmaster gestreden om een absurd bedrag van €120 per ticket neer te mogen tellen om eindelijk deze artiest van mijn lijstje te mogen afstrepen. Met 73 jaar zit een pensioen er binnenkort toch wel potentieel aan te komen voor Bruce, dus ik zag het als misschien wel mijn laatste kans. Maar het was gelukt, ik ging naar Bruce Springsteen… Eindelijk!
Afgelopen weekend was de dag daar. We reden naar Amsterdam en verbazingwekkend snel zaten we op onze stoeltjes in de Johan Cruijff Arena. Als fervent voetbalhater was het mijn tweede keer in een voetbalstadion (de vorige keer was voor Rammstein). Ik voelde me niet op mijn plek, maar het moest maar even. Er was geen voorprogramma, geen gedoe, geen vertraging. 19:30 kwam de band op en al snel stond Bruce zijn eerste nummer te zingen. Daar ga ik ten minste van uit, want zijn stem was totaal onhoorbaar. Een grote blur van totale muzikale chaos knalde door de speakers met de kwaliteit van een Fiat Panda radio met afgebroken antenne. Bruce’s stem werd volledig bedolven onder de kakafonie van slecht afgestelde audio. Het was ronduit vreselijk te noemen en voor de eerste paar nummers begon ik een beetje te koken van woede. Hier had ik €120 voor betaald?
Het is een heel treurig moment als je realiseert, ergens halverwege een nummer, dat de muzikale stoofpot aan lawaai die je trommelvliezen aan het opblazen is, eigenlijk één van je favoriete nummers moet voorstellen. Gelukkig is de eerste helft van de setlist toch niet de beste, dus we houden hoop. Of het geluid bijgesteld wordt is onduidelijk, maar er zijn sommige nummers waar het beter werkt. De wat rustigere nummers, waar niet alle instrumenten door elkaar gaan, zijn soms bijna te verstaan. Bij totaal willekeurige nummers kiest de Arena ervoor om Nederlandse ondertitels op de schermen te gooien, vol met typfouten en matige vertalingen. Vraag me niet waarom. Engelse ondertitels bij elk nummer waren meer welkom geweest, dan hadden we nog geweten wat er speelde. Naast het geluid, is ook de lichtshow van absoluut amateuristische kwaliteit. Het voornaamste wat we krijgen is een paar LED panelen rondom de schermen die in totale willekeur aan en uit springen.
De setlist pakt halverwege op en Bruce begint er lekker in te komen. Hij struikelt nog een keer maar speelt vrolijk verder. De passie en het plezier spatten er vanaf en het is prachtig om te zien hoe zowel hij als zijn band op hoge leeftijd nog zo enorm genieten van hun vak. Nou zou ik ook best genieten als ik verdiende wat Bruce verdient op een avondje, maar alsnog heb ik genoeg bands gezien die ondanks het avondloon van een paar ton nog steeds niet de zin lijken te kunnen opbrengen.
Het geluid blijft kut en het blijft me dwarszitten, maar de sfeer begint op te pakken. Mensen komen in beweging en zingen mee zolang ze horen wat er gespeeld wordt. Het werkt. Bruce werkt nog steeds. Een verhaaltje tussendoor, een lekkere verandering in een nummer hier en daar, een onophoudelijke setlist. Het is een fantastische show die puur alleen wordt tegengehouden door de slechte akoestiek en afstelling. Dat maakt het geheel alleen maar zonde. Het had zo veel meer kunnen zijn.
Hoewel de setlist in de tweede helft enorm verbetert, had ik toch stiekem ook gehoopt op een “Ghost of Tom Joad”, “Streets of Philadelphia” of “Jungleland”. Het voelde wel een beetje veilig en er was minder ruimte voor wat rust. Maar goed, veilig is niet zo erg meer als “Thunder Road”, “Born in the USA” en “Born to Run” achter elkaar opkomen. Bruce weet van geen ophouden. Urenlang gaat het concert door zonder pauze, zonder encore, gewoon non-stop bijna drie uur lang muziek. Het is heerlijk verfrissend als je het hele encore spelletje wel zat bent na 12 jaar aan concerten.
“I’ll see you in my Dreams” sluit af met Bruce solo op het podium. De lampjes komen naar buiten en het is bijna donker buiten. Hier werkt het doorzichtige dak van de Arena dan wel weer, als ik toch met tegenzin een compliment moet geven. En dan is het voorbij. Mijn oren suizen en ik weet niet precies wat ik ervan moet denken. Eindelijk heb ik één van mijn favoriete artiesten live gezien, maar de zure nasmaak van het slechte geluid gaat niet meer weg. Dat is jammer, vooral gezien Bruce waarschijnlijk niet snel terugkomt voor een nieuwe poging. Dus ik ben boos. Niet op Springsteen, maar op de Johan Cruijff Arena en degene die het een goed idee vond om daar een concert te houden. Voetbal verpest alles.
Recent Comments