Vier maanden terug vertelde ik dat ik van plan was mijn Citalopram af te bouwen. Nou moet ik gelijk eerlijk bekennen: ik ben geen geduldig persoon. Dus toen ik braaf naar de dokter ging en die mij vertelde dat ik het beste enkele maanden kon afbouwen met hele kleine tussenstapjes, besloot ik dat advies volledig te negeren. Ik ben altijd het type geweest wat liever een korte tijd flink pijn lijd dan maandenlang een beetje.
En lijden heb ik gedaan! “Cold turkey” stoppen met antidepressiva wordt door iedereen afgeraden en ik zal me met volle overgave bij die groep mengen. Het is geen goed idee, maar ik heb er geen spijt van. De ellende begon al vrij snel. Hevige stemmingswisselingen waren natuurlijk het minste wat ik verwachtte, maar waar ik vooral niet klaar voor was waren de “brain zaps”, zoals men ze noemt. Het is moeilijk te omschrijven, maar de naam dekt de lading redelijk. Het is alsof iemand je brein onder stroom zet op willekeurige momenten. Dit werd erger als ik moe of gestresst was, wat veel gebeurde door de ontwenning. Maar misschien nog wel erger was het rare gevoel van disassociatie in mijn brein. Ook dit is moeilijk uit te leggen, maar het voelde alsof er vertraging zat tussen mijn ogen en mijn hersenen. Als ik ergens naartoe keek, duurde het voor mijn gevoel een seconde voor het registreerde in mijn brein. Een heel bizarre ervaring die helaas meer dan een maand heeft aangehouden.
En dan opeens is alles weg en sta je weer met beide voeten op de grond. Geen bijwerkingen meer, maar ook geen antidepressiva meer in je systeem. Pas toen merkte ik hoe erg die pilletjes mijn emoties hebben afgevlakt voor de anderhalf jaar dat ik ze geslikt heb. Opeens voelde ik alles weer zonder de demping van de medicijnen. Dat gold niet alleen voor de negatieve gevoelens, maar ook de positieve. Alles voelde intens, echt en overweldigend. Dat had ook ongeveer een maand nodig om te wennen voor ook dit weer “het nieuwe normaal” werd. Ook de onvermijdelijkse seksuele bijwerkingen die elk SSRI medicijn met zich meebrengt verdwenen gelukkig binnen enkele weken als sneeuw voor de zon.
Nu is het dus vier maanden later en moet ik vertellen of ik spijt heb van mijn keuze of niet. Dat is een lastige kwestie. In eerste instantie voelde het geweldig om van de pillen af te zijn. Ik genoot van de intense gevoelens van blijdschap en liefde en al het moois, maar zodra de tegenslagen kwamen merkte ik dat ik die afgevlakte emoties soms best erg ging missen. Het is een moeilijke afweging, maar ondanks de vele stress heb ik onder de streep geen spijt van mijn keuze. De pillen hebben me fantastisch geholpen maar ik ben blij dat ik nu weer op eigen kracht moet dealen met mijn problemen en daar dan ook de volledige, ongefilterde beloning van kan proeven in de vorm van de mooie momenten.
Antidepressiva zijn een fantastische hulp als je diep in de put zit, maar zie ze altijd als een pijnstiller en niet als een medicijn. Gebruik de pijnstiller zodat je kunt werken aan de onderliggende problemen en stop ermee zodra je het gevoel hebt dat je weer zonder kunt. Daarvoor hoeft de pijn niet helemaal weg te zijn, zolang je er maar weer mee kunt functioneren.
Dus tot zover mijn ervaring met Citalopram. Een pilletje wat ik meer dan dankbaar ben voor de hulp die het me geboden heeft maar wat ik hoop nooit meer te hoeven aanraken.
Recent Comments