Momenteel ben ik op een vreemde tussenstop aangekomen tijdens mijn reis van zelfverbetering. Zelfverbetering, het is een leuk woord. Een woord wat veel boeken, seminars en 10-staps programma’s verkoopt maar als die allemaal werkten dan waren ze al lang niet meer nodig. Ze kunnen je helpen bij je reis, als een soort wegwijzers, maar uiteindelijk ga je het pad zelf moeten bewandelen. En eigenlijk zag ik dat nooit echt voor me, wat misschien wel de grootste oorzaak van mijn hevige depressie was. Ik zag niet voor me dat ik ooit dat eindstation zou bereiken. Het voelde allemaal als vergezochte, onrealistische dromen die nooit werkelijkheid zouden worden.
Maar nu, vele jaren later, sta ik opeens op dat station waarvan ik dacht dat ik er nooit zou komen. En het is tijd om over te stappen, maar ik ben bang. Goed, voor ik doorga met die treinenpraat (ik heb het van mijn vader), is het misschien tijd om uit te leggen waar ik het in godsnaam over heb. Het tussenstation waar ik het over heb is eentje waar ik het gevoel heb dat ik een normaal functionerend persoon begin te worden. Als iemand me nu vroeg of ik nog steeds een depressie heb, dan zou ik na enige twijfel niet anders kunnen dan “nee” antwoorden. En die realisatie is natuurlijk absoluut fantastisch. Dit is iets wat me al sinds de middelbare school teistert en voor het eerst sindsdien is het voor een langere tijd weg. Ik ga blij naar bed, ik word blij wakker en de meeste momenten er tussenin ben ik blij.
Dus, wat is er zo eng aan blij zijn? Als je de helft van je leven in angst en depressie hebt geleefd, voelt het soms heel overweldigend om opeens in deze nieuwe wereld te leven. Jarenlang kon ik me verschuilen achter mijn depressie, iets wat depressieve mensen maar al te graag doen. Waarom ik niet werk? Depressie. Waarom ik niet op mijn appjes antwoord zoals een normaal persoon? Depressie. Waarom mijn huis lijkt alsof er een hondsdolle wasbeer geleefd heeft? Depressie. Maar nu valt dat excuus weg en sta ik opeens oog in oog met mezelf. Waarom werk ik eigenlijk niet? Waarom beantwoord ik mijn appjes niet? Waarom leef ik in soms in een uit de kluiten gewassen studentenkamer? Waarom leef ik op junkfood en heb ik de longcapaciteit van een bejaarde veldmuis?
Hoe meer de duistere sluier van mijn depressie van me af glijdt en het licht weer binnenlaat, hoe meer pijnlijke zaken opeens uit de schaduwen omhoog komen. Het voelt alsof ik in een nieuwe fase ben beland van mijn reis en me dus moet gaan klaarmaken voor die overstap. Het is tijd om te gaan werken. En dan heb ik het niet alleen over het feit dat ik een baan moet gaan zoeken, want dat is hoog tijd, maar algemeen dat ik me niet meer kan verschuilen achter mijn mentale gezondheid om zielig te zijn. Ik moet gaan werken aan mijn financiën, aan mijn leefomgeving, aan mijn gezondheid en aan mijn relaties met vrienden en familie. Dat betekent het overwinnen van sociale angst, mijn faalangst en ook gewoon een heel oprecht stuk luiheid wat erin geslopen is. Een aversie van discomfort, zowel fysiek als mentaal.
Hoe ik dat precies ga oplossen? Dat weet ik nog niet precies. Waar mijn mentale problemen vooral op te lossen zijn met introspectie en geduld met mezelf, is mijn vertekende relatie met discomfort een lastigere situatie waarvoor ik nog wat plannen en experimenten moet uitvogelen. Hoe ga ik mezelf overtuigen dat discomfort een essentieel en onvermijdelijk deel van het (menselijk) leven is en niet altijd ontweken hoeft te worden? Is het puur een mindset of komt er ook lichamelijk werk bij kijken? Ik ben enthousiast om dit uit te vinden en mezelf verder te pushen. Er is nog veel werk te doen. Ik moet afvallen. Ik moet mijn huishouden gaan baseren op gewoontes en schemas in plaats van op “oh shit er zijn geen kleren meer om te dragen, nu moet de wasmachine maar eens aan”. Ik moet dagelijkse tijd inplannen om mijn vriendschappen en relaties te onderhouden en ik moet een juiste balans in mijn leven gaan vinden tussen werk en plezier.
Dus mocht je deze blogs om één of andere reden leuk vinden om te lezen, vrees niet, ik heb nog genoeg losse draadjes in mijn brein om je een lange tijd lezende te houden!
Recent Comments