In mijn vorige blog kwam ik tot de disney-conclusie dat het liefde was wat mij uiteindelijk deed realiseren dat ik mijn leven echt om moest gooien. Dat klinkt natuurlijk immens cliché, maar dingen zijn clichés om een reden en dit is er één van. Het was uiteindelijk mijn vriendin die me zover kreeg om het allemaal nog één kans te geven.
Laat me beginnen te zeggen dat ik de beste vriendin (ondertussen verloofde!) van de wereld heb. Dat ze het op dat punt ruim twee jaar met me had uitgehouden is een bewijs van haar onvoorwaardelijke liefde en vertrouwn in mij. Maar ook zij heeft haar limieten, en ik had haar redelijk dichtbij geduwd sinds de dood van mijn moeder. Mijn zelfhaat was intens en ik was heilig overtuigd dat ik beter af was in mijn eentje. Dan kon ik lekker de rest van mijn leven wegkwijnen en dan hield ik haar niet meer tegen van het leven wat ze verdiende. Die overtuiging was sterk, maar ik durfde het niet uit te maken. In plaats daarvan sloot ik me steeds meer af en werd ik ronduit onuitstaanbaar. Het was rond de jaarwisseling 2020/2021 toen ik haar vroeg waarom ze nog bij me bleef ondanks de huilerige klootzak die ik geworden was.
Het was toen dat ze aangaf dat ze echt van me hield, maar dat er wel verandering moest komen. Ze gaf me het liefdevolle ultimatum: Je gaat in 2021 aan jezelf werken of ik ga weg. Het was een immens krachtig statement. Er waren geen verwachtingen. Er was geen deadline om beter te worden. Het enige wat ze vroeg, was dat ik aan mezelf zou werken. Zoniet, zou ik de liede van mijn leven kwijtraken. Tot die tijd leek het niet echt. In mijn hoofd was ze beter af zonder mij, maar de realiteit sloeg pas in toen de woorden uit haar mond kwamen. Ik realiseerde me opeens dat ik haar helemaal niet kwijt wou. Ze was de reden dat ik überhaupt nog levend door deze crisis heen was gekomen en één van de weinige lichtpuntjes in mijn leven op dat punt.
Dus ik gaf het nog een kans. Die week belde ik de huisarts en maakte ik de keuze die ik al jaren aan het uitstellen was. Ik zou aan de medicatie gaan. Daarover meer in de volgende blog, maar eerst wil ik even focussen op hoe krachtig dit ultimatum is geweest in mijn leven. Op de forums waar ik soms rondhang, vol met mensen die in mijn (vroegere) situatie zitten, komt regelmatig de vraag langs wat iemand moet doen als hun partner leeft met een hevige depressie en/of angststoornis. Ik ben zeker niet de enige die zijn vriendin met een huilerige klootzak opscheepte. Wat zo mooi is, is dat mijn vriendin exact het juiste heeft gedaan en ik kan iedereen aanraden om een voorbeeld te nemen aan haar wijze besluit.
In eerste instantie gaf ze me tijd. Ongeveer anderhalf jaar heeft ze me gegeven om te rouwen, om te huilen, om depressief op de bank te hangen. Dat was helend in het begin, maar al snel begon ik af te zakken. Dit is niet een staat waarin je lang moet leven. Je leeft op dat moment alleen nog maar in pijn, verdriet en zelfmedelijden. Rouw moet een proces zijn, maar mijn proces lag volledig stil. De oplossing van mijn lieftallige vriendin was simpel. Je werkt aan jezelf. Dat is alles. Het totale gebrek aan eisen of verwachtingen maakte dat het zelfs voor mij op mijn diepste punt een mogelijkheid leek. Ik geloofde toen nog niet dat ik beter zou worden, maar ik kon toch wel even de dokter bellen? Een pilletje proberen? Voor haar. Dit is een hele krachtige manier om degenen waar je van houdt te pushen zonder de druk op te voeren.
Ik zeg niet dat dit een gegarandeerde succesformule is om iedereen uit een depressie te krijgen, maar het was exact wat ik nodig had op dat moment. Mensen hebben soms niet door hoe groot kleine stappen kunnen lijken als je diep in de put zit. Dat de ladder omhoog oneindig lijkt als je helemaal onderaan bent. Vraag iemand niet om te negeren dat ze in de put zitten (“Kom op, zet je er overheen”). Vraag iemand niet om in een dag naar boven te klimmen (“Morgen wil ik je weer op werk zien!”). Vraag iemand het liefst niet eens om de eerste tree te beklimmen. Vraag ze om te proberen. Je zult zien dat depressie een raar ding is wat tegendraads werkt op verwachtingen en optimisme. Vraag het minimale en laat iemand zelf ontdekken dat hij hoger komt dan hij had gedacht. Niemand om teleur te stellen. Niets om te falen. Dat is liefde.
Recent Comments