Het groene goud

In mijn vorige blog vertelde ik je alles over mijn ervaringen met de farmaceutische versie van antidepressiva. Een SSRI doet van alles met de chemie in je brein en zorgt zo dat bepaalde stofjes in betere verhoudingen afgegeven worden. Heel wetenschappelijk en heel fijn dat het, in ieder geval voor mij, zijn werk doet. Maar gelukkig is het niet de enige optie om je brein opnieuw in te richten…

Mijn hele jeugd was ik een hele brave jongen. Mijn middelbare schooltijd bestond uit videogames spelen en… Nouja, dat was het eigenlijk. Geen drugs, geen seks, geen rock&roll. Ik ging niet uit en ik had maar een heel kleine vriendengroep van eveneens brave mensen. Ik dronk heel af en toe een biertje – dat mocht toen nog vanaf je zestiende! – maar daar bleef het bij. Ik vond het eigenlijk niet eens lekker ook nog, maar ik dacht dat het hoorde. Wiet, xtc en andere drugs bleef ik ver, ver vandaan.

Dat bleef een lange tijd mijn mentaliteit. Ook toen ik me op mijn allerslechtst voelde, had ik ten minste het gevoel dat ik niet naar drugs greep om me beter te voelen. Pas toen mijn kring van vrienden en kennissen wat begon uit te breiden, werd ik heel rustig geïntroduceerd aan wiet. Ik rookte eens een jointje en ik voelde absoluut niks, waarna ik het jarenlang weer afschoof als “niet voor mij”. Pas in 2019, vlak na de dood van mijn moeder, nodigde een goede vriend me uit om het weer eens te proberen. Dit keer niet in een voorgerold jointje, maar goed spul recht uit de bong.

Mijn eerste ervaring was niet leuk. Ik had nog steeds het waanidee dat ik niet gevoelig was voor wiet en rookte een veel te flinke hoeveelheid weg voor mijn onervaren brein. Al snel tikte de tijd langzamer en werd ik overmeesterd door een intense high. Het was tegelijk geweldig en doodeng. Ik verlies niet graag de controle over mijn gedachten, en dat was precies wat er gebeurde. Alles ging zo langzaam en tegelijk zo snel en mijn “train of thought”, zoals dat zo mooi heet in het Engels, was oprecht een op hol geslagen trein geworden.

Terwijl mijn wietgenoten lekker aan het genieten waren, was ik drie sterrenstelsels verderop. Ik ging op een jarenlange reis in een placemat en de muziek voerde me mee op de meest intense trips. Het was geweldig en slechts het feit dat het nieuw was en ik me nog steeds te zelfbewust was maakten het een minder prettige ervaring. Ik dacht steeds aan hoe raar ik moest zijn voor de mensen om me heen. Maar ondanks dit gevoel van schaamte was de ervaring nog altijd positief. Emoties waren versterkt en ik kon dingen verwerken die ik normaal wegstopte. Ik dacht aan mijn moeder, die toen net een maand overleden was, en ik voelde de meest overweldigende liefde en verdriet. In die ene avond vorderde mijn rouwproces meer dan in de weken ervoor.

Na nog een paar keer bij iemand anders roken, besloot ik dat het tijd was om dit eens in mijn eentje te ervaren. Mijn sociale angst zat diep geworteld en zeurde altijd nog op de achtergrond waardoor ik mezelf niet lekker kon laten gaan. Op een avond was mijn vriendin van huis en rookte ik mezelf zo high als ik maar kon. Ik had ondertussen met wat hulp de perfecte wiet gevonden die me exact de juiste ervaring gaf. Een geweldige wereld ging voor me open die dag.

Waar de meeste mensen wiet gebruiken om te ontspannen, is het voor mij meer een avondje therapie. Zodra het goed begint te werken, gaat mijn brein in een totaal andere mode werken. De angstgedachten die normaliter mijn hoofd teisteren met onophoudelijke barrages aan zelfhaat en zelfvernedering gaan niet weg. Ze zijn er nog net zo erg, maar opeens merk ik ze op. Opeens kan ik ze onderscheppen en begint er een soort wederhoor in mijn hoofd. Waarom denk ik eigenlijk zo? Waar slaan die waangedachten op? Het geeft me de mogelijkheid om gedachtenstromen die normaal onbewust gaan op te merken, en ik kan nauwelijks omschrijven hoe enorm therapeutisch dat werkt.

Dit betekent niet dat ik 24/7 high moet zijn. Gemiddeld doe ik het eens in de paar weken en het effect blijft ook ver daarna. Het heeft me een bril opgezet die niet meer af kan. Opeens merk ik ook als ik sober ben mijn gedachten op en kan ik ze onderscheppen, hervormen en weer wegsturen. De wiet zorgt ervoor dat ingesleten gedachtenpatronen weer openstaan voor verandering. Zie het als sporen in de sneeuw waar je slee in blijft hangen, die opeens opgevuld worden zodat je weer nieuwe sporen kunt maken. Dat is een uitleg die ik vaak hoor van mensen die paddo’s of andere psychedelica gebruiken, maar bij mij is een beetje wiet al genoeg.

Het mooie aan deze methode is dat je zelf je problemen oplost, in je eigen hoofd. Er is geen therapie voor nodig, geen dure cursussen of boeken. Het is je brein versus je brein en soms heb ik letterlijk een strijd in mijn gedachten tussen de angstgedachten en hun normale, rationele tegenhangers. Het is bizar om mee te maken maar het voelt fantastisch. Dit betekent wel dat zo’n avondje voor mij erg uitputtend is. Niet per sé een leuk avondje chillen op de bank maar een avond hard werken aan jezelf. Zoals ik al zei, meer therapie dan ontspanning.

Betekent dit dat je zomaar wiet moet gaan roken om je angststoornis op te lossen? Nee. Doe goed je onderzoek en maak een weloverwogen keuze. Iedereen reageert totaal anders op drugs. Maar is het een poging waard? Zeker. Een plantje doet minder schade dan de gemiddelde pil die je huisarts je wil voeren en bij mij heeft het meer effect omdat het daadwerkelijk de oorzaak aanpakt in plaats van de symptomen.

Later ga ik graag dieper in op specifieke gedachtenstromen die ik onderschept en hervormd heb tijdens deze tripjes, maar ik denk dat dit artikeltje lang genoeg is geworden. Dus voor nu stop ik even met mijn promotiepraatje voor het mooiste plantje op de wereld. Voor nu…