Okay, ik wil de boel niet te vroeg verklappen, maar ik geef je toch alvast een kleine spoiler… Niet iedereen haat mij. Ik weet van minstens een handjevol mensen dat ze mij best kunnen waarderen. De rest van de wereld is waarschijnlijk neutraal. Waarom heb ik mezelf dan al die jaren anders wijsgemaakt? Waarom vertel ik mezelf altijd dat iedereen me haat, uitlacht, bespot en meer? Een verdomd goede vraag. Eentje die ik mezelf al jaren stel, maar waar ik misschien een antwoord op heb gevonden.
Dat antwoord zit, zoals de meeste antwoorden, in mijn hoofd. Maar het zat goed weggestopt. Hoe ik erbij ben gekomen kun je teruglezen in het vorige deel van dit verhaal. Daar gaat het vandaag niet over. Waar het over gaat is de onbewuste dingen die ik dankzij zo’n therapeutisch wiettripje ontdekte in mijn hoofd en die er al jaren zitten. Ik kan niet precies zeggen hoe een ‘normaal’ persoon de wereld ziet en denkt, maar ik vermoed en hoop dat het niet zo is.
Als ik interactie heb met mensen, dan zet ik een soort mentaal vergrootglas op. Dit vergrootglas focust zich op allerlei kleine dingetjes die totaal geen relevantie hebben, maar die desondanks enorm uitvergroot worden. Een kleine vertrekking in je gezicht? Je bent woedend op me. Een milde verandering in lichaamstaal? Je wil me weg hebben omdat ik onuitstaanbaar ben. Een stilte die net iets te lang lijkt in mijn angstige hoofd? Ik verveel je en je bent liever ergens anders.
Misschien valt je al iets op. Mensen met een angststoornis denken vaak dat ze een erg laag zelfbeeld hebben, maar eigenlijk hebben ze een relatief zelfcentrisch wereldbeeld. In mijn hoofd is iedereen constant bezig met mij. Niet op een positieve manier, maar alsnog. Als ik op straat loop en ik hoor iemand lachen, concludeer ik bijna instant dat ze me uitlachen. In realiteit besta ik waarschijnlijk niet eens in hun wereld. Het is eigenlijk vreemd om te denken dat iedereen de hele dag bezig is om jou actief te haten.
Het vervelende is dat deze gedachten niet alleen toepasselijk zijn op vreemden, maar ook op mijn beste vrienden en zelfs mijn verloofde waar ik al vijf jaar mee samen ben en ondertussen ook mee samenwoon. Dit zorgde soms voor veel stress in mijn hoofd, want als je met iemand samenwoont waarbij je dit soort over-analyse toepast kun je je erg naar gaan voelen. Het is natuurlijk een totaal bizar idee dat de vrouw die mijn verlovingsring heeft aangenomen, mij de hele dag zou minachten. Maar de bizarheid van een idee maakt het voor degene met een angststoornis niet minder echt.
Probleem was dat ik nooit echt de moeite nam om mensen te vragen wat ze echt dachten. Nou is dat op straat misschien ook een beter idee om niet te doen. Het is nogal raar om dat groepje mensen achter je te vragen of ze je echt aan het uitlachen zijn. Maar waarom vraag ik mijn verloofde niet? Jarenlang heb ik niks anders gedaan dan projecteren en gedachten lezen. En dan heel erg slecht gedachten lezen.
De oplossing kwam nooit in me op, tot ik dus een keer high was samen met mijn verloofde. Door de wiet merkte ik weer eens op hoe mijn angstgedachten de boel overnamen en me vertelden dat ze me niet mocht. Ze was zo stil. Zo afwezig. Ik was vast een vreselijk persoon. Maar ik besloot het eens te vragen, want dat doe je als je high bent. In realiteit was ze mentaal allang uitgecheckt door de wiet en had ze nauwelijks nog door dat ik in de kamer was. Een ideaal voorbeeld van een situatie waar mijn hoofd alles om mij deed draaien terwijl de ander een stuk minder obsessief bezig was met mij dan ikzelf.
Een precies gelijke situatie ervoer ik bij mijn beste vriend, waar ik heilig overtuigd was dat hij me weg wou hebben toen we samen gerookt hadden. In realiteit vermaakte hij zich prima. Dit soort gesprekken heb ik jarenlang niet gevoerd omdat ik er vanuit ging dat ik gelijk had. Het enige wat ik nodig had was het lef om het te vragen. En met elke keer dat ik dat doe, hoe vervelend het soms ook is voor mijn vrienden en verloofde, wordt het minder. Want hoe lang kun je een leugen nog geloven als het keer op keer op keer als een leugen bewezen wordt? Langer dan je zou hopen, maar er komt een einde aan en dat voelt enorm bevrijdend. De angst verliest met elke kleine overwinning de oorlog en het keerpunt is nabij. Ik kan het voelen.
Recent Comments